سالهاست که بنابر مصلحت سازمان های خصوصی و کارفرمایان و همچنین عدم وجود اعتبار و تخصیص بودجه در ارگان های دولتی اجرای با کیفیت کار و استانداردسازی را فدا می نماییم و براحتی از آن عبور می نماییم. با این توجیه که اعتبار نیست، مشکلات هست، مدیران ارشد توجه ندارند، مدیران بی سوادند و ... وجدان بیدار و حسابگر خود را که در اثر سالها تلاش و مشقت در پی فراگیری دانش مهندسی بدست آورده ایم به آرامی و در طی زمان به خواب می بریم. حال آنکه همه می دانیم مسیر را اشتباه طی می نماییم و دیر یا زود باید تاوان بدهیم. تاوان بی مسئولیتی و فرافکنی.
همه مهندسان با شنیدن خبر فاجعه ساختمان پلاسکو و فرو ریختن آن در اثر شراره های آتش سریعا علت این حادثه را در ذهن حسابگر خود مرور کردند و دانستند که این فاجعه بدلیل عدم تاب آوری فولاد در دمای بالا رخ داده است و دور از انتظار نیست. آیا من و شما که مهندس هستیم (چه مسئول و غیر مسئول) مقصر نیستیم؟ همه ما در نظارت های خود بارها بدلیل ضوابطی که به کار میبریم و سخت گیری هایی که انجام می دهیم مورد تمسخر و انتقاد توسط بعضی از کارفرمایان بی سواد و سودجو و مدیران بی کفایت قرار گرفته ایم و دلسرد شده ایم. این حادثه و حوادثی از این قبیل همگی قابل پیشگیری هستند و همگی, هم به علم آن اشراف داریم و هم به روش های اجرایی آن. پس میدانیم که می شود و خوب هم می شود آن را علاج بخشی نمود.
اعتقاد داشته باشیم که باید از شخص خود شروع نمود و به چاره سازی اندیشید. شرایط سختی حکمفرماست خیلی ها مهندسین را درک نمی کنند اما بالاخره این فرهنگ مهندس پذیری و کیفی سازی نهادینه می گردد.
در چنین حوادثی ابتدا بجای اینکه دنبال مقصر بگردیم باید بدنبال فرار از بروز چنین حوادثی در آینده باشیم و چالش ها را ببنیم و درس بگیریم.
این حوادث وسیله ای است برای روشنگری عوام و مدیرانی که از دانش کم بهره مند هستند. این حوادث نمونه های عینی برای نشان دادن حقانیت نظر کارشناسانه و دلسوزانه مهندسان و اندیشمندان می باشد, که با عدم اجرای اصول درست این حوادث گریبانگیر بشریت می شود.
■ چراغ اول را خودمان روشن کنیم
فقدان فرشتگان نجات و آرامش گستران آتش‌نشانی را به سوگ می نشینیم و صحت و سلامت بازماندگان انسان دوست این جامعه ارزشی را امیدواریم.
طیب ملکی
